પૂજા

હતી એક નવી દુનિયામાં

જ્યાં લોકોથી હું હતી અજાણ,

હતી નવા રસ્તાની ભાળમાં

ત્યાં થઇ એક વ્યક્તિની જાણ...

હસમુખી એ સ્વભાવે

ઉડતું પતંગિયું જાણે ભીડમાં,

પોતા પહેલાં સૌનું વિચારે

ખુશ થતી માત્ર એમાં...

ક્યારેક સહેલી બની

તો બની એ ક્યારેક માં,

ડગલે ડગલે સાથે રહી

સાથ દીધો તડકી છાંયડીમાં...

થયા ઘણાં મતભેદ-મનભેદ

ને કસોટીઓ લેવાઈ ઘણી,

પણ આજે ઉરે નથી કોઈ ખેદ

છેવટે એનાથી જ મિત્રતા ગાઢ બની...

અંધારામાં પણ જ્યોત બની

છે રાહ એણે મને બતાવી,

આશા નિરાશામાં હસતાં શિખવાડતી

એવી છે આ નટખટ પૂજા મારી...

- જૈવિકા ડાભી